Moje potrzeby na końcu, czyli syndrom ratownika

Syndrom ratownika odnosi się do wzorca zachowań, w którym człowiek czuje wręcz kompulsywną potrzebę "ratowania" innych, często kosztem własnego dobrostanu. Osoby z syndromem ratownika mogą angażować się w relacje, w których druga strona jest w jakiś sposób zależna lub potrzebująca wsparcia – może to dotyczyć problemów emocjonalnych, zdrowotnych, finansowych lub innych trudności życiowych. Choć na pierwszy rzut oka działania te mogą wydawać się altruistyczne, często są one motywowane głęboką potrzebą uznania, akceptacji, poczucia kontroli lub nawet nieświadomym pragnieniem utrzymania drugiej osoby w stanie zależności.

🤍🌟💕 Kluczowe cechy syndromu ratownika obejmują:

• Nadmierne zaangażowanie w rozwiązywanie problemów innych osób, często kosztem własnych potrzeb i zdrowia. Wiele dzieje się w tle takich historii, po pierwsze utrzymywanie nieświadomie swojej roli ofiary („Wszystko na mojej głowie”, „Nikt o mnie nie myśli”, „Zawsze jestem na końcu” …), po odsuwanie swoich problemów, a nawet wypieranie ich poprzez zajmowanie się innymi ludźmi.
• Trudności w ustanawianiu zdrowych granic w relacjach z innymi – trudność z odmową, postawieniem swoich spraw na pierwszym miejscu.
• Poczucie odpowiedzialności za dobrostan innych, nawet gdy wiąże się to z osobistymi wyrzeczeniami.
• Poszukiwanie uznania i wdzięczności jako źródła własnej wartości.
• Niska samoocena i przekonanie, że wartość własna jest uzależniona od bycia potrzebnym i pomocnym dla innych (tu także może się ujawnić pewna zależność naszego samopoczucia od zdania innych ludzi o nas samych).
• Ignorowanie lub bagatelizowanie własnych potrzeb, uczuć i problemów.

🤍🌟💕 Osoby z syndromem ratownika często przyciągają „ludzi z problemami”, którzy są skłonni polegać na innych, tworząc niezdrowe, współzależne relacje. Długotrwałe utrzymywanie się w roli ratownika może prowadzić do wypalenia emocjonalnego, frustracji, a nawet depresji.

🤍🌟💕 Przyczyny syndromu ratownika mogą być różnorodne, obejmując warunki, w jakich człowiek wychowywał się i dorastał, rolę i obowiązki w rodzinie np. wobec rodzeństwa lub straumatyzowanych, czy chorych rodziców etc, doświadczenia z dzieciństwa, jak również cechy osobowości. Praca nad syndromem ratownika często wymaga wsparcia psychoterapeutycznego, które może pomóc w zrozumieniu i zmianie tych wzorców zachowań, budowaniu zdrowszych relacji oraz dbaniu o własne potrzeby i granice. Ważne jest, aby osoby z tym syndromem nauczyły się, że prawdziwe wspieranie innych nie oznacza „poświęcania się”, a troska o innych powinna iść w parze z troską o siebie.

Autor: Agnieszka Wykrota – Przysiwek
Neurocoach, Ekspertka Psychoimmunologii i Medycyny Energetycznej

📤💟🤗💌🫶📥

fot. własne